Podwójna helisa
 | Ten artykuł dotyczy pojęcia z zakresu genetyki. Zobacz też: książka Jamesa Watsona. |
Podwójna helisa[a] – model struktury DNA w postaci podwójnej helisy zaproponowany w 1953 przez Jamesa Watsona i Francisa Cricka, oparty na pracach Rosalindy Franklin, za który w 1962 roku zostali uhonorowani Nagrodą Nobla z dziedziny medycyny i fizjologii. Praca pt. „Molecular Structure of Nucleic Acids” została opublikowana 25 kwietnia 1953 w czasopiśmie Nature[1].
Podwójna helisa stanowi podstawowy element struktury przestrzennej cząsteczki DNA. Składa się z dwóch łańcuchów polinukleotydowych, które biegną w przeciwnych kierunkach i owijają się wokół wspólnej osi. Zasady azotowe nukleotydów znajdują się wewnątrz podwójnej helisy i są połączone wiązaniami wodorowymi w pary komplementarne. Fragmenty o strukturze podwójnej helisy znajdują się także w niektórych cząsteczkach RNA, np. tRNA.
Uwagi
- ↑ Spotykany niekiedy termin podwójna spirala jest nieprawidłowy, jako że spirala jest krzywą dwu-, a linia śrubowa zwana helisą krzywą trójwymiarową.
Przypisy
- ↑ Watson J.D. and CrickW.J.D.C. F.H.C. Watson J.D. and CrickW.J.D.C., Molecular Structure of Nucleic Acids - A Structure for Deoxyribose Nucleic Acid, „Nature”, 171, 1953, s. 737-738, PMID: 13054692 [zarchiwizowane z adresu 2003-08-01] .
Zobacz też
 | Zobacz multimedia związane z tematem: Podwójna helisa |
- kwas nukleinowy
- replikacja DNA
- p
- d
- e
Sposoby upakowania DNA
| |
| |
- Universalis: structure-en-double-helice-de-l-adn
- SNL: dobbeltheliks
- DSDE: dobbelthelix
