Mikrotypografia

Mikrotypografia (inaczej typografia detalu) – zestaw technik i metod składu, których stosowanie na poziomie znaku (litery) polepsza szarość kolumny, a co za tym idzie, czytelność tekstu. Często zestawiana z makrotypografią, rozumianą synonimicznie z układem typograficznym, layoutem.

Głównym teoretykiem mikrotypografii był szwajcarski typograf Jost Hochuli, który opisał jej zasady w książce Detal w typografii^[1] (oryg. Das Detail in der Typografie, pierwodruk w 2005 r.).

Elementy mikrotypografii

• litera;
• odstęp międzyliterowy;
• wyraz;
• odstęp międzywyrazowy;
• wiersz;
• odstęp międzywierszowy (inaczej interlinia);
• kolumna.

Metody mikrotypografii

Dobrą szarość kolumny można uzyskać dzięki harmonii między mikro- a makrotypografią. Na poziomie mikrotypograficznym wpływ na szarość kolumny w tekście mają:

• korekta optyczna;
• tracking, kerning;
• stosowanie kapitalików;
• stosowanie cyfr nautycznych;
• stosowanie ligatur;
• odpowiednie justowanie;
• odpowiedni dobór interlinii;
• dzielenie wyrazów.

Przypisy

Bibliografia

• Robert Bringhurst, Elementarz stylu w typografii, Kraków 2013.
• Jost Hochuli, Detal w typografii, Kraków 2009.
• Michael Mitchell, Susan Wightman, Typografia książki. Podręcznik projektanta, Kraków 2012.
• Robert Oleś, Niewidoczny znaczy dobry. Korekta optyczna, w: „2+3D”, nr 21 (2006), dostęp on-line.