Madhwa Anandatirtha

Ten artykuł od 2011-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Madhwa Anandatirtha (dewanagari मध्वाचार्य, transliteracja madhvācārya, transkrypcja Madhwaćarja; ur. 1238 w Padźaka k. Udupi, zm. 1318) – średniowieczny wisznuicki (hinduizm) święty i kaznodzieja słynący jako nieprzejednany przeciwnik monistycznej filozofii Śankary.

Urodził się jako Wasudewa, w wieku 8 lat przeszedł ceremonię otrzymania świętej nici (upanajana) i rozpoczął studia nad wedantą i innymi pismami literatury wedyjskiej. W wieku 16 lat przyjął śluby sannjasy (od guru Aćjutaprekszy) oraz imię Purnapragja Tirtha i poświęcił się głoszeniu filozofii dwajta (dualizm) na całym subkontynencie indyjskim. W tym czasie dał się poznać jako mówca, niemający sobie równych w teologii i filozofii. Za swoją życiową misję przyjął wyparcie nauk Śankary z Indii i to zadanie powierzył także swoim licznym uczniom.

Doktryna

Madhwa bardzo silnie rozróżniał:

Boga i pojedynczą duszę
Boga i materię
pojedynczą duszę i materię
same pojedyncze dusze
poszczególne elementy materii

9 dogmatów

Bardzo rozbudowaną filozofię Madhwy, Wjasatirtha przedstawił w 9 syntetycznych punktach:

Kryszna jest osobą i najwyższym Bogiem
cały wszechświat jest realny
istnieje pięć związków z Bogiem
dusze są osobami i są zależne od Kryszny
występują znaczące różnice pomiędzy duszami wiecznie wyzwolonymi (nitja siddha) i wiecznie uwarunkowanymi (nitja baddha)
wyzwolenie jest szczęściem związanym z przyjęciem swej rzeczywistej formy duchowej
wyzwolenie to osiągnięcie Kryszny, które objawia się rozwinięciem oddania i miłości do niego (bhakti)
prawdziwą wiedzę można osiągnąć poprzez: postrzeganie, konkluzję i przekaz słowny
Boga można poznać poprzez pisma objawione

Dorobek literacki

Pozostawił po sobie 37 wysoce skomplikowanych dzieł, których większość nie może być właściwie zrozumiana bez stosownego komentarza. Niektóre z nich to:

Wisznutattwanirnaja – dotycząca kultu osobowego Boga – Wisznu
Gitabhasja – komentarz do Bhagawadgity
Brahmasutrabhasja – komentarz do Wedantasutry
Daśaprakarana – 10 tekstów poruszających tematy logiki, filozofii dwejta, ontologii i epistemologii
Tantrasarasangraha – dotycząca praktycznych aspektów wisznuizmu