Feiyin Tongrong
 | Ta osoba nosi chińskie nazwisko Feiyin. |
 Mistrz chan Feiyin Tongrong | |
| Data i miejsce urodzenia | 1593 |
|---|---|
| Data śmierci | 1662 |
| Szkoła | linji |
| Linia przekazu Dharmy zen | Mi’an Xianjie |
| Nauczyciel | Miyun Yuanwu |
| Następca | Yinyuan Longqi i inni |
| Zakon | chan |
Feiyin Tongrong (chiń. 費隱通容, pinyin Fèiyǐn Tōngróng; kor. 비은통용 Piŭn T’ongyong; jap. Hiin Tōyō; wiet. Phí ẩn Thông Dung; ur. 1593, zm. 1662) – chiński mistrz chan z odgałęzienia yangqi szkoły linji, kaligraf.
Życiorys
Pochodził z rejonu Fuqing, gdzie znajdował się klasztor Wanfu na górze Huangbo. Po śmierci rodziców krewni oddali go do lokalnego klasztoru. W wieku 14 lat został nowicjuszem. Jego pierwszymi nauczycielami byli mistrzowie chan szkoły caodong, tacy jak Zhanran Yuancheng (1561–1626), Wuming Huijing (1548–1618) i Wuyi Yuanlai. Został zaordynowany przez mistrza Zhanrana i na ceremonii tonsurowej (postrzyżyn) otrzymał imię Mingmi[1].
Był antynomistą i bardzo interesował się praktyką Koanową. Kolidowało to z ówczesnym stylem praktyki caodong, w którym praktykowało się medytację, inkantacje oraz prowadziło doktrynalne studia. Był więc często wyśmiewany przez innych uczniów. Nie znajdywał także zrozumienia u nauczycieli. Studiował kiedyś ze znanym mnichem, który wierzył w to, że osiągnął oświecenie. Mnich ten spytał Feiyina o znaczenie bezspoinowej stupy (wufengta)[a]. Feiyin odpowiedział klaśnięciem. Mnich powiedział wtedy: „Spróbuj nauczyć się być uczciwym!” Feiyin odpowiedział: „Biorąc pod uwagę to, że jesteś już starszy, wymierzam ci trzydzieści uderzeń”. Ostatecznie Feiyin odszedł do tego nauczyciela[1].
Po około dziesięciu latach praktyki u mistrzów caodong Feiyin opuścił tę szkołę i rozpoczął praktykę w szkole linji. Miał wtedy około 28 lat. W 1621 roku przeczytał zapisane wypowiedzi (chiń. yulu) mistrza Miyuna Yuanwu i został natychmiast przyciągnięty przez jego nauki. Uwielbienie Miyuna przez Feiyina wynikało z tego, iż mieli podobne zrozumienie literatury chan[1].
W końcu doszło do ich spotkania, podczas którego nie użyli żadnego dyskursywnego dialogu. Uderzenia i okrzyki, chociaż wydawały się niezwykle gwałtowne, wyrażały ich zrozumienie chanu. Feiyin po raz pierwszy poczuł się w pełni zaaprobowany. Po tym spotkaniu Feiyin spalił wszystkie swoje doktrynalne eseje, które napisał wcześniej i całkowicie poświęcił się literaturze chan.
Feiyin praktykował u Miyuna przez kilka lat. W 1630 roku Feiyin, który pochodził z Fuqing, udał się tam, m.in. aby przedstawić osobę Miyuna lokalnym intelektualistom. Feiyin wynegocjował także wtedy stanowisko opata klasztoru Wanfu dla Miyuna. Miyun zaakceptował propozycję i w 1631 roku drogą morską przybył do Fuqing. Siódmego miesiąca tego roku Feiyin otrzymał certyfikat przekazu Dharmy, miotełkę i szatę w czasie publicznej ceremonii. Miyun opuścił Wanfu si ósmego miesiąca tego roku, a Feiyin został opatem klasztoru Mafeng w Fujian. Jednak już w 1633 roku był opatem Wanfu si[2].
Po trzech latach pełnego sukcesów piastowania tej funkcji, jego kariera szybko się rozwijała. W 1638 roku został opatem klasztoru Jinsu w okolicy Haiyan w prowincji Zhejiang, po Miyunie, który został opatem Tiantong si w Ningbo. Około 1640 roku wpływy Miyuna były olbrzymie. Jego linia przekazu dzierżyła dwa najbardziej prestiżowe w Chinach klasztory (z pięciu): Jinsu (Feiyin) i Tiantong (Miyun). Oba te klasztory były zupełnie niezależne. Jednak gdy znalazły się w posiadaniu Miyuna i Feiyina, miejscowi patroni (dla których lokalne klasztory były terenem ich wpływów) poczuli się zagrożeni, gdyż przypuszczali, iż klasztor Jinsu stanie się filią klasztoru Tiantong. W wyniku tej kontrowersji Miyun musiał udać się do Jinsu si i wyjaśnić sprawę tak, aby uspokoić miejscowych notabli[3].
Jednym z głównych zainteresowań Feiyina były linie przekazu Dharmy. Był uczulony na wszelkie fałszerstwa i krytykował Muchena Daominga za to, iż ten pisząc epitafium dla ich mistrza Miyuna, wspomniał tylko ilość jego spadkobierców Dharmy, bez wymieniania ich z nazwiska. Dla Feiyina była to próba oszustwa, gdyż Muchen otrzymał przekaz Dharmy przez pośrednika. Aby uniknąć podobnych problemów Feiyin posunął się do tego, że w czasie żałobnych uroczystości w roku 1642 poświęconych Miyunowi w klasztorze Tongxuan na górze Tiantai publicznie spalił wszystkie miotełki pozostałe po Miyunie oraz zniszczył jego pieczęć[4].
W roku 1647 został zaproszony na stanowisko opata do jednego z głównych klasztorów Chin – Tiantong. W 1650 przyjął stanowisko opata w klasztorze Fuyan. W latach 50. XVII wieku przeżywał szczyt swojej kariery. Odbywał częste podróże pomiędzy słynnymi ośrodkami chanu w prowincji Zhejiang i rozciągnął swoje wpływy na wszelkie sprawy klerykalne.
W tym okresie napisał swoją polemiczną książkę Wudeng yantong, która spowodowała olbrzymie zamieszanie w chińskim środowisku buddyjskim i doprowadziła go do porażki i frustracji[5].
Mistrz chan Feiyin Tongrong zmarł w 1662 roku pozostawiwszy po sobie 64 spadkobierców.
Ponieważ jego uczeń Yinyuan Longqi założył w Japonii szkołę ōbaku, Feiyin jest czczony także w Japonii. W 1999 roku japońscy pielgrzymi wybudowali w klasztorze Wanfu pawilon Feiyina (chiń. Feiyin ting).
Prace literackie
- Wudeng yantong
- Wudeng yantong jiehuo pian
- Feiyin chansi bieji
Linia przekazu Dharmy zen
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 39/29. Huanyou Zhengchuan (1549–1614)
- 40/30. Xuejiao Yuanxin postanowił zrekreować szkołę yunmen
- 40/30. Tianyin Yuanxiu (1575–1635)
- 40/30. Miyun Yuanwu (1566–1642) 12 spadkobierców
- 41/31. Shiche Tongsheng (1593–1638) 3 spadkobierców
- 42/32. Xigan Xingyuan (1609–1679)
- 42/32. Qiyuan Xinggang (1597–1654) mistrzyni chan, 7 spadkobierczyń
- 43/33. Yikui Chaochen (1625–1679) mistrzyni chan
- 41/31. Chaozong Tongren (1604–1648)
- 41/31. Muyun Tongmen (1591–1671)
- 41/31. Poshan Haiming (1577–1666)
- 41/31. Hanyue Fazang (1573–1635)
- 41/31. Muchen Daomin (1596–1674)
- 41/31. Wanru Tongwei (1594–1657)
- 42/32. Jizong Xingche (ur. 1606) mistrzyni chan
- 42/33. Renhua Fa (bd) mistrzyni chan
- 42/32. Jizong Xingche (ur. 1606) mistrzyni chan
- 41/31. Feiyin Tongrong (1593–1661) 64 spadkobierców
- 41/31. Shiqi Tongyun (1594–1663)
- 42/32. Weiji Xingzhi (zm. 1672) mistrzyni chan
- 43/33. Jingnuo Chaoyue (bd) mistrzyni chan
- 42/32. Weiji Xingzhi (zm. 1672) mistrzyni chan
- 41/31. Shiche Tongsheng (1593–1638) 3 spadkobierców
Uwagi
- ↑ Historia o bezspoinowej stupie jest często używana jako gong’an podczas treningu uczniów. Jej twórcą jest mistrz chan Nanyang Huizhong, który poprosił jednego z cesarzy Tangów o wybudowanie po jego śmierci bezspoinowej stupy.
Przypisy
Bibliografia
- Jiang Wu: Enlightenment in Dispute. The Reinvention of Chan Buddhism in Seventeenth-Century China. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 457. ISBN 978-0-19-533357-2. OCLC 156891956. (ang.).
Kontrola autorytatywna (osoba):
- VIAF: 253904946
