Erato (muza)

Zobacz też: inne postacie o imieniu „Erato”.

Erato

Ἐρατώ

bogini muza poezji miłosnej

Erato, muza poezji miłosnej, marmurowa kopia rzymska z II wieku n.e. według oryginału greckiego, Muzeum Pio-Clementino (Muzea Watykańskie)

Występowanie

mitologia grecka

Atrybuty

kitara, cytra

Siedziba

Parnas

Rodzina

Ojciec

Zeus

Matka

Mnemosyne

Rodzeństwo

Euterpe,
Kalliope,
Klio,
Melpomene,
Polihymnia,
Talia,
Terpsychora,
Urania

Multimedia w Wikimedia Commons

Hasło w Wikisłowniku

Erato („Umiłowana”, „Ukochana”, gr. Ἐρατώ Eratṓ, łac. Erato ‘Pożądana’, ‘Namiętna’) – w mitologii greckiej muza poezji miłosnej^[a]^[1].

Uchodziła za córkę boga Zeusa i tytanidy Mnemosyne oraz za siostrę: Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Polihymnii, Talii, Terpsychory i Uranii^[1]^[2]^[3].

Była jedną spośród dziewięciu muz olimpijskich (przebywały na Olimpie), które należały do orszaku Apollina (Apollon Musagetes), ich przewodnika^[4]^[5]^[6]. Wraz ze swoimi siostrami uświetniała śpiewem biesiady bosko-ludzkie (m.in. zaślubiny Tetydy i Peleusa oraz Harmonii i Kadmosa), a także uczty olimpijskie samych bogów^[1]^[3].

W sztuce przedstawiana jest zwykle jako kobieta z kitarą (lub cytrą) – atrybutem symbolizującym dziedzinę sztuki, której patronowała^[1]^[5]^[7]^[8].

Imieniem muzy nazwano jedną z planetoid – (62) Erato oraz rodzaj roślin z rodziny astrowatych – Erato.

Zobacz też

Uwagi

↑ Zadanie (rola) jakie Erato wyznaczono ostatecznie w późnym okresie starożytności.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Wyżyna olimpijska. W: Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 145–147. ISBN 83-7391-077-8.
↑ Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 120. ISBN 80-8046-098-1. (słow.).; polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
↑ ^a ^b Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 87. ISBN 83-04-04673-3.
↑ PierreP. Grimal PierreP., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, JerzyJ. Łanowski (red.), MariaM. Bronarska (tłum.), Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo, 2008, s. 241–242, ISBN 978-83-04-04673-3, OCLC 297685612 .
↑ ^a ^b Mity o bogach. W: Michał Pietrzykowski: Mitologia starożytnej Grecji. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1979, s. 163–164. ISBN 83-221-0111-2.
↑ Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 404: Musagetes. ancientlibrary.com. [dostęp 2011-03-21]. (ang.).
↑ Bogowie olimpijscy. W: Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 53–54. ISBN 83-210-0677-9.
↑ Vojtech Zamarovský, op.cit., s. 293–294. ISBN 80-8046-098-1.

Bibliografia

Aaron J. Atsma: Erato. theoi.com. [dostęp 2010-01-29]. (ang.).
Erato. mythindex.com. [dostęp 2010-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-21)].
Hezjod: Narodziny bogów (Theogonia); Prace i dni; Tarcza. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999. ISBN 83-7255-040-9.
Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2003, s. 286. ISBN 83-7399-022-4.
Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 235. ISBN 83-01-03529-3.
Carlos Parada: Erato₃ (Muses). maicar.com. [dostęp 2010-11-18]. (ang.).
Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 405: Muses. ancientlibrary.com. [dostęp 2011-03-21]. (ang.).
William Smith: A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology: Erato. perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-05-04]. (ang.).
Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Erato. perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-05-04]. (ang.).