Łupież rumieniowy

Łupież rumieniowy

erythrasma
Klasyfikacje
ICD-10	L08.1

Łupież rumieniowy (łac. erythrasma) – choroba bakteryjna skóry wywoływana przez maczugowce Corynebacterium minutissimum, objawiająca się złuszczającymi ogniskami rumieniowymi głównie w okolicy pachwin.

Patogeneza

Chorobę wywołuje infekcja maczugowcem Corynebacterium minutissimum, należącym do flory fizjologicznej zdrowych ludzi.

Objawy i przebieg

Wykwit pierwotny przedstawia się jako rumieniowa plama różowej, żółtawej bądź ciemnobrunatnej barwy, z otrębiastym złuszczaniem na powierzchni. Zmiany lokalizują się przede wszystkim na udach i w okolicy pachwin, u mężczyzn w miejscu przylegania moszny do wewnętrznej powierzchni uda, u kobiet w miejscu kontaktu warg sromowych większych z udami^[1], rzadziej w dołach pachowych, szparze międzypośladkowej^[1], pępku^[1], fałdach podsutkowych^[1], zmiany są również spotykane w przestrzeniach międzypalcowych stóp. Przebieg jest przewlekły, wielomiesięczny bądź wieloletni.

Diagnostyka i różnicowanie

Rozpoznanie ustala się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego i przewlekłego przebiegu.

W diagnostyce łupieżu rumieniowego stosuje się lampę Wooda – charakterystyczna jest pomarańczowoczerwona fluorescencja, spowodowana produkcją porfiryn przez maczugowce. Rozstrzygające jest badanie mikroskopowe preparatów z zeskrobin barwionych metodą Giemsy lub Grama.

W rozpoznaniu różnicowym bierze się pod uwagę:

• grzybicę pachwin (tinea inguinalis);
• wyprzenia drożdżakowe (intertrigo);
• łupież pstry^[1];
• łuszczycę odwróconą^[1].

Leczenie

Zazwyczaj wystarcza leczenie miejscowe: lekiem z wyboru jest maść erytromycynowa (5%). Można stosować preparaty imidazolowe (ketokonazol, mikonazol, ekonazol^[1]) i mydła przeciwbakteryjne. W przypadku zmian rozsianych, rozległych^[1] bądź nawracających^[1] erytromycynę podaje się ogólnie (1,0-1,5 g/d przez 10 dni) lub stosuje się doustnie linkozamid^[1]. Niektóre ośrodki stosują azytromycynę lub klarytromycynę. Zastosowanie znajdują też preparaty miejscowe z klindamycyną^[1] lub kwasem fusydowym^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Stefania Jabłońska, Sławomir Majewski Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową PZWL 2005, ISBN 83-200-3367-5.
• Holdiness M. R.: Erythrasma and Common Bacterial Skin Infections. American Family Physician 1;66(1):119-24 (2002).

Linki zewnętrzne

• Erythrasma na stronie DermNetNZ (ang.)
• Artykuł z eMedicine (ang.)