Steratmosfeer

Structuur van de zon
Foto is genomen in Frankrijk tijdens de Zonsverduistering van 1999.

Met de steratmosfeer wordt het buitenste gedeelte van een ster bedoeld, dat wat buitenom de kern van de ster zich bevindt, zoals om de zonnekern. De steratmosfeer is onderverdeeld in verschillende lagen:

  • De fotosfeer, de buitenste en koelste laag, is normaal gesproken het enige zichtbare gedeelte van de ster.[1] Licht dat ontsnapt aan het oppervlak van een ster ontstaat in deze laag en dringt door de hoger gelegen lagen heen. De zon zijn fotosfeer heeft een temperatuur van zo'n 5.770 K tot 5.780 K.[2][3] Zonnevlekken, afgekoelde regionen, veroorzaakt door een verstoord magnetisch veld, liggen tevens op de fotosfeer.[3]
  • Boven de fotosfeer bevindt zich de chromosfeer. Dit gedeelte van de atmosfeer koelt in eerste instantie af en stijgt dan in temperatuur tot wel 10 maal de temperatuur van de fotosfeer.
  • Boven de chromosfeer ligt een transitiezone, waar de temperatuur rap begint toe te nemen.[4]
  • Het buitenste gedeelte van de atmosfeer noemen we de corona, bestaande uit een vluchtig plasma met een temperatuur van meer dan een miljoen kelvin.[5] Hoewel alle sterren uit de hoofdreeks corona's en transitielagen vertonen, is dit niet in elke ster het geval. Het lijkt erop dat slechts enkele reuzen, en nog minder van de categorie superreus, een corona vertonen. Een nog altijd onopgelost vraagstuk in de astrofysica is hoe de stercorona tot zo'n immense hitte kan worden verwarmd. Het antwoord lijkt in het magnetisch veld te liggen, maar het exacte mechanisme is nog altijd onduidelijk.[6]

Tijdens een complete zonsverduistering vindt een occultatie van de zon plaats, waardoor de andere lagen zichtbaar worden.[1] Tijdens een zonsverduistering is de zon zijn chromosfeer (kort) zichtbaar als een dunne roze boog,[7] en zijn corona is als een halo te zien. Hetzelfde fenomeen is te zien tijdens een eclipserende dubbelster, waarbij de chromosfeer van gigantische sterren te zien zijn.[8]

Zie ook

  • Cecilia Payne-Gaposchkin, opperde als eerste de hedendaags geaccepteerde compositie van steratmosferen.
  • Sterkern

Bron

  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Stellar atmosphere op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ a b "Beyond the Blue Horizon" – A Total Solar Eclipse Chase (5 augustus 1999). Geraadpleegd op 21 mei 2010. "On ordinary days, the corona is hidden by the blue sky, since it is about a million times fainter than the layer of the sun we see shining every day, the photosphere."
  2. ↑ Mariska, J.T.. The solar transition region. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-38261-8.
  3. ↑ a b Lang, K.R. (September 2006). Sun, earth, and sky, 2nd. Springer, "5.1 MAGNETIC FIELDS IN THE VISIBLE PHOTOSPHERE", 81. ISBN 978-0-387-30456-4 "this opaque layer is the photosphere, the level of the Sun from which we get our light and heat"
  4. ↑ Mariska, J.T.. The solar transition region, p. 60. ISBN 978-0-521-38261-8 "100 km suggested by average models"
  5. ↑ R.C. Altrock (2004). The Temperature of the Low Corona During Solar Cycles 21–23. Solar Physics 224. DOI: 10.1007/s11207-005-6502-4.
  6. ↑ The Sun's Corona – Introduction. NASA. Geraadpleegd op 21 mei 2010. "Now most scientists believe that the heating of the corona is linked to the interaction of the magnetic field lines."
  7. ↑ Lewis, J.S. (23 februari 2004). Physics and chemistry of the solar system, Second. Elsevier Academic Press, 87. ISBN 978-0-12-446744-6 "The dominant color is influenced by the Balmer radiation of atomic hydrogen"
  8. ↑ Griffin, R.E. (27 augustus 2007). Only Binary Stars Can Help Us Actually SEE a Stellar Chromosphere, 1. Cambridge University Press. DOI:10.1017/S1743921307006163, p. 460. ISBN 978-0-521-86348-3. Geraadpleegd op 21 mei 2010.