Suspentsio-polimerizazio

Polimeroen kimikan suspentsio-polimerizazioa edo esekidura-polimerizazioa polimeroak sintetizatzeko industria-metodo bat da non eragiketa mekanikoa medio, monomeroa uretan dispertsatzen den tantak osatuz eta horrela irauten duen prozesuan zehar. Tanten diametroa 0,001-0,5 cm tartean egon daiteke. Horrekin batera, eta tantak elkar ez daitezen, erreakzio-inguruneari egonkortzaileak botatzen zaizkio. Egonkortzaileen artean aipa daitezke uretan disolbagarriak diren polimeroak (poli(binil alkohol)a adibidez), elektrolitoak, silikatoak edo aluminio hidroxidoa.

Hasarazlea monomeroan disolbatzen da eta, ondorioz, monomero-tanta guztiak erreakzio-matraze txiki gisakoak dira, bertan garatzen delarik polimerizazioa. Suspentsioko monomero-tantak polimero-tanta bihurtzen direnez eta perla baten itxura hartzen dutenez perla-polimerizazio terminoa ere usatu izan da.

Abantaila handiak ditu suspentsio-polimerizazioak: erraza da kontrolatzeko, erraza maneiatzeko eta erreakzio-beroa erraz eliminatzen da. Alabaina desabantaila handi bat ere badu: formatzen diren polimero-perlek sakon ikuzi beharko dira, gainazalean geratzen diren egonkortzaile-arrastoek arras alda ditzaketeelako polimeroaren zenbait propietate eta baita polimeroaren beraren itxura ere^[1].

Erabilera

Suspentsio-polimerizazioz poliestirenoa, poli(metil metalkrilato)a, poli(binil kloruro)a eta poli(binil azetato)a sintetizatzen dira besteak beste.

Suspentsio- vs emultsio-polimerizazioa

Polimerizazioa	Abantailak	Desabantailak
Suspentsioa	Polimeroa eskuratzea erraza, iragaziz	Irabiatzea kontrolatzeko arazoak Erreakzio geldoa eta, maiz, pisu molekular txikiak Perlak sakon garbitu beharra
Emultsioa	Erreakzio-abiadura eta pisu molekular handiak	Polimeroa separatzea